Będziecie moimi świadkami..... 

 

Wspólna droga za Chrystusem

Andrzej: Jesteśmy małżeństwem od ponad 25 lat. Kiedy dowiedzieliśmy się, że w niedzielę 13 maja mamy podzielić się świadectwem naszego życia, to uzmysłowiliśmy sobie, że dokładnie 6 lat temu, w 2012 roku, w naszym kościele czyniliśmy dokładnie to samo.  
Miejsca, czas, zdarzenia, ludzie, których Pan stawia na naszej drodze życia nie są przypadkiem, ale darem Boga. Należy tylko szeroko otworzyć swoje uszy i oczy, by je dostrzec.
Bożena: To i wiele innych zdarzeń miało miejsce w naszym życiu. Jedno z nich rozpoczęło nasze wspólne podążanie za Chrystusem. Mając 15 lat umiera moja mama. Od tego momentu moim wzorem staje się rozmodlona i pracowita babcia. To właśnie ona nauczyła mnie, że jedno nie może istnieć bez drugiego, ponieważ nie przyniesie owoców. Kiedy stanęłam przed wyborem drogi życiowej poprosiłam ją, by mi pomogła w podjęciu decyzji. Ona odpowiedziała, że owszem może mi pomóc, ale najlepiej jak poproszę o to moją Matkę w niebie. Dlatego podjęłam trud 9-cio dniowego pielgrzymowania z Warszawy na Jasną Górę (choć wcześniej pielgrzymowałam z naszej parafii). I właśnie na tej pielgrzymce Maryja wskazała mi na człowieka, który za kilka lat został moim ukochanym mężem. Od tej pory każdego roku zawsze razem w rocznicę ślubu pielgrzymujemy do naszej Jasnogórskiej Pani. Maryja jest dla nas wzorem, od której uczymy się pokory, ufności, zawierzenia, wierności, miłości oraz słuchania Boga i wypełniania Jego woli.
Monika: Dlatego każdy dzień rozpoczynamy od indywidualnego spotkania z Bogiem. Rozważamy Słowo, które On dla nas przygotował. Modlitwa uczy nas nie tylko słuchania i budowania relacji z samym Bogiem, ale i z sobą nawzajem. Naszym ulubionym miejscem w domu nie jest wygodna kanapa, ale stół, przy którym dzielimy się naszymi troskami, problemami, a także radościami i odniesionymi sukcesami dnia. Niezwykłym darem dla mnie jest możliwość uklęknięcia wraz z moimi rodzicami do modlitwy wieczornej, podczas której oddajemy Bogu wszystko to, co wydarzyło się w danym dniu. To modlitwa daje nam pokój, radość i siłę, dzięki której możemy służyć w Kościele. Kościół to nasz drugi dom, i tak jak dbamy wspólnie o nasz rodzinny dom, o siebie nawzajem, tak staramy się troszczyć o Dom naszego Ojca i całą wspólnotę parafialną.
Andrzej: W Domu naszego Ojca znajduje się drugi stół, który nas jednoczy – stół eucharystyczny. Nie wyobrażamy sobie przeżycia dnia bez uczestnictwa w Eucharystii. Świadomość tego, że każdego dnia uczestniczymy w największej ofierze naszego Pana Jezusa Chrystusa, w Jego męce, śmierci i zmartwychwstaniu oraz możliwości korzystania z pokarmu, którym jest Jego Ciało powoduje, że odczuwamy głód i pragnienie bycia na najwspanialszej Uczcie. Na rozpoczęcie mszy św. kapłan całuje ołtarz. Ten gest wykonuje z wielkim szacunkiem i czcią. W duchu czynimy to samo, gdyż to właśnie tu czerpiemy ze źródła, tu otrzymujemy wiele łask, którymi pragniemy dzielić się z innymi. Dla mnie szczególnie ważne jest bycie blisko ołtarza, gdyż od 7 roku życia byłem ministrantem. Bardzo brakowało mi tego, gdy się pobraliśmy i byłem po tej drugiej stronie ołtarza. Dlatego kiedy po kilku latach małżeństwa otrzymałem propozycję bycia szafarzem bardzo się ucieszyłem. Zgodę na moja posługę musiała wyrazić również moja żona, która powiedziała, że jeśli jest to pragnienie mojego serca, by nadal służyć Panu Bogu przy ołtarzu, to mam się w ogóle nie zastanawiać. Bożenka w mojej służbie nie jest kibicem, ale współuczestniczy w niej, interesując się chorymi, modląc się za nich oraz pomagając im. To dowód na jedność małżeńską, w której miłość jest wzajemną służbą, prawdziwą relacją. Relacji z Bogiem i drugim człowiekiem uczymy się każdego dnia wsłuchując się w Boże słowo oraz we wspólnocie Kościoła.
Bożena: Jesteśmy bardzo szczęśliwi, że współuczestniczymy razem w życiu rodzinnym i w życiu Kościoła. Ogromne szczęście i dumę przynosi nam nasza córka, która już od najmłodszych lat szukała żywej relacji z Bogiem. W centrum jej życia jest Chrystus. Z odwagą przyznaje się do Niego wszędzie tam, gdzie się znajduje. Czasami to nie my – rodzice, ale ona jest dla nas wzorem i przykładem. To ona między innymi była inicjatorką, by w niedziele i dni wolne wspólnie odmawiać modlitwę brewiarzową czy też rozważać Słowo Boże i nim się dzielić. Kościół jest naszym drugim domem, gdyż tak naprawdę wszystko w nim się zaczęło. Przez chrzest zostaliśmy wszczepieni w Chrystusa i jako umiłowane dzieci Boga włączeni do wspólnoty Kościoła, a przez Sakrament Bierzmowania staliśmy się dojrzałymi chrześcijanami. To nas zobowiązuje. Nie wyobrażamy sobie, że możemy być tylko biernymi słuchaczami, widzami czy też statystami. Czas, który poświęcamy Panu Bogu poprzez nasze zaangażowanie w różnych grupach i diakoniach parafialnych owocuje w naszym życiu małżeńskim i rodzinnym. Coraz bardziej rozumiemy, że sensem naszego życia jest dążenie do świętości, a nadrzędnym jego celem wzajemna troska o zbawienie nas wszystkich.
 Dlatego kochani nie zwlekajmy dłużej – „wstańmy z kanapy” i zawalczmy o nasze zbawienie, o zbawienie naszych bliskich, a także pomóżmy tym, którzy się pogubili w życiu i od Boga odeszli. Byśmy mogli u schyłku swojego życia powtórzyć za Św. Pawłem: „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem”.                                                          Bożena, Andrzej i Monika Stenclowie

 

Przez pierwsze kilkanaście lat naszego małżeństwa nie angażowaliśmy się zbytnio w życie Kościoła. Nasze zaangażowanie ograniczało się praktycznie do uczestnictwa w niedzielnych mszach św.
Dużo pracowaliśmy, w rodzinie pojawiały się kolejne dzieci “(w sumie mamy 4 dzieci). Wszystko to razem powodowało, że pojawiało się między nami coraz więcej problemów i nieporozumień. Zaczęliśmy się od siebie oddalać i cała rodzina na tym cierpiała.
Kiedy byliśmy już praktycznie pod ścianą Bronia zaproponowała uczestnictwo w rekolekcjach małżeńskich typu Marriage Encounter “w Czechowicach-Dziedzicach. Dla mnie był to chyba pierwszy moment kiedy poczułem, że sakrament małżeństwa, to siła która pomaga w przezwyciężaniu różnego rodzaju kłopotów i naszych ograniczeń.
Potem na jednych z niedzielnych kazań usłyszeliśmy od ówczesnego wikariusza  x. Leszka o tworzącym się przy naszej parafii Domowym Kościele. Na początku byłem przeciwny w uczestniczeniu w tych spotkaniach. Na spotkaniach raczej milczałem z nieufnością. Bronia ciągle mi powtarzała „widzisz jak Bóg Cię kocha i ciągle upomina się o Ciebie”.
Z biegiem czasu okazało się, że wspólne spotkania, wspólna modlitwa otwiera nas nie tylko na ludzi na zewnątrz, ale przede wszystkim zaczęły się poprawiać relację między nami. Zyskała na tym cała nasza rodzina – ten najmniejszy z kościołów. Coraz łatwiej rozmawiało nam się nawet na trudne tematy. Problemy mogliśmy rozwiązywać na bieżąco.
Jakiś czas później ku mojemu zdziwieniu x. proboszcz zaproponował mi posługę Nadzwyczajnego Szafarza w naszej Parafii. Mocno zastanawiałem się nad tą propozycją, ale Bronia znowu: „Bóg Cię kocha i upomina się o Ciebie” i co miałem zrobić?
Nie przypominam sobie w moim życiu wiary jakiś wielkich chwil uniesień, które zapadają w pamię
 na całe życie. Jest to raczej codzienne czerpanie siły ze świadomości Bożej miłości oraz uczestnictwie w życiu kościoła tego rodzinnego, naszej grupy Parafialnej DK, życiu naszej parafii i w końcu całego kościoła powszechnego.
Patrząc na nasze życie z perspektywy ostatnich kilkunastu lat jestem pewien, że gdyby nie Bóg i uczestnictwo w życiu jego Kościoła nasza rodzina nie przetrwałaby.
Wspólnotę Domowego Kościoła  postrzegamy jako wspaniały dar dla naszego małżeństwa otrzymany od p. Boga. Czas, w którym odkrywamy jak p. Bogu zależy na każdym z nas, aby osobiście się “z nami spotkać.
Pogłębienie relacji z p. Bogiem poprzez modlitwę indywidualną, wspólnotową, a szczególnie poprzez wspólną modlitwę małżeńską, powoduje ożywienie naszego małżeństwa.
Skierowanie naszego małżeństwa w stronę p. Boga, szukanie Go, pragnienie poznania Go, powoduje pozytywny wpływ na nasze małżeństwo. Głównym bardzo konkretnym owocem okresu bycia we wspólnocie DK jest dużo lepszy kontakt z mężem, przestałam czuć się samotna w małżeństwie, czuję się rozumiana i kochana przez męża. Pomimo upływu 24 lat, wychowywania 4 dzieci, nasza więź staje się cieplejsza, czulsza, łatwiej nam jest porozumieć się w trudnych chwilach. Wcześniej nawet nie pomyślelibyśmy o tym, że Domowy Kościół może na pomóc właśnie w ten sposób.          Bronia i Marek

Chcę podzielić się świadectwem mojej wiary.
Od kiedy sięgam pamięcią, rodzice wychowywali mnie i brata Andrzeja w głębokiej wierze, w której dojrzewałam i żadne, nawet najtrudniejsze sytuacje życiowe nigdy jej nie zachwiały.
Ogromnym autorytetem i wzorem był dla mnie mój tato. Wspaniały ojciec, mąż, człowiek głębokiej wiary. Szczególne nabożeństwo miał do Jezusa Miłosiernego. Gdy miałam 14 lat tatuś poważnie zachorował. Gdy umierał miał zaledwie 49 lat. Przez wiele dni przed jego śmiercią czuwaliśmy na zmianę przy jego łóżku. Na dwa dni przed śmiercią poprosił, abyśmy wszyscy zebrali się przy nim. Chciał się z nami pożegnać. Nigdy nie zapomnę tego dnia i słów wypowiedzianych przez niego – chociaż minęło kilkadziesiąt lat. Cytuję: „kocham was bardzo, żali mi jest was zostawiać tu na ziemi, ale cieszę się, że idę spotkać się z Jezusem, rodzicami, siostrami i braćmi”
Te słowa ojca otworzyły mnie całkowicie na rzeczywistość nieba, jako ostateczny cel, mój i każdego człowieka wierzącego w Jezusa, który za nas umarł i dla nas zmartwychwstał.            Marta

Kiedyś, jako katechetka, w każde wakacje uczestniczyłam w rekolekcjach oazowych dla osób katechizujących. Brakowało mi stałej formacji w ciągu roku. Jako osoba dorosła nie mogłam już uczestniczyć w spotkaniach oazy młodzieżowej, która wtedy bardzo prężnie działała w tej parafii. Nie mogłam też uczestniczyć w formacji duszpasterstwa akademickiego, gdyż nie byłam studentką, oraz duszpasterstwa rodzin jako osoba niezamężna. I właśnie w takim okresie poszukiwań przeze mnie odpowiedniej grupy, do parafii przyszedł ksiądz Tadeusz Skrzypczyk, moderator diecezjalny Wspólnot Odnowy w Duchu Świętym.
Zaczęłam uczestniczyć w spotkaniach tej grupy. Jestem w niej do dzisiaj. Jest to już ponad 30 lat. Przez cały ten czas doświadczam opieki i troski Boga o mnie. Duch Święty mnie wychowuje, abym stawała się dojrzałą chrześcijanką. Rozwija we mnie dary złożone w mej duszy w czasie chrztu św.: mądrości, rozumu, umiejętności, rady, męstwa, pobożności i bojaźni Bożej. Pomaga odkrywać zdolności, talenty. Dodaje odwagi, abym nimi służyła we wspólnocie, uczy jak dzielić się nimi.  
To On pozwala mi wytrwać w podjętych postanowieniach, słyszeć głos Boga w mym sercu, świadomie przeżywać Eucharystię. Dzięki mocy Ducha Św. mogę przynosić Jego owoce: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie.
To Duch Św. pomógł mi przeżyć ciężki okres w moim życiu w czasie choroby mamy i po stracie najbliższych.  
Czasem mówię, że udało mi się coś zrobić, że przypadkowo wydarzyło się to czy tamto. To nie przypadek, to nie jest moja zasługa. To Bóg, który działa we mnie mocą Ducha Św., a przypadki są tylko w gramatyce, To Boża opieka i pomoc Ducha Św. Im bardziej dostrzegam działanie Ducha Św. w swoim życiu, tym więcej doświadczam Jego pomocy i opieki. Całe moje życie jest w rękach Boga. Od Niego wszystko zależy. I to pomaga mi zrozumieć Duch Św. I Chwała Mu za to.                            Maria

Mieszkam i żyję tutaj, gdzie na moich oczach powstawała nasza Parafia. I jestem niezmiernie wdzięczna Bogu za ludzi, którzy pokonując liczne przeszkody wznosili z ogromną determinacją tę świątynię. Jak zwykle najwięcej było gapiów i sekundantów. Ja byłam wtedy gapiem.
Zajęta własnymi sprawami, organizowaniem życia małżeńskiego, rodzinnego nie miałam czasu na sprawy Boże, duchowe, kościelne. Od tego byli inni.
Szanowałam Boga i ceniłam Kościół. Byłam nawet na spotkaniu z Papieżem JPII na Muchowcu, ale nie angażowałam się w życie parafialne, nie rozumiałam i nie zgłębiałam Pisma Świętego, właściwie to nawet się nie modliłam. Bóg był dla mnie odległy, chyba nawet o mnie nie wiedział. „Miał przecież tyle ważniejszych spraw na głowie”.
Z przyzwyczajenia i obowiązku chodziłam w niedzielę na Mszę Św. i od czasu do czasu do spowiedzi. Lubiłam śpiewać kolędy i pieśni o Krzyżu, przez który przyszło zbawienie.
Ale to, za co czułam się naprawdę odpowiedzialna, to rzetelne wypełnianie obowiązków matki, żony, pracownika. Codzienność stopniowo zaczęła tak bardzo mnie przytłaczać, że przesłoniła całą radość i sens życia. Codziennie rano mobilizowałam słabnące siły, aby przeżyć kolejny dzień. Pomimo wysiłków i starań jedno z moich dzieci zostało okaleczone, a drugie o mało nie umarło. W małżeństwie też zaczęło się dziać nie najlepiej.  Podupadałam na zdrowiu i czułam się w najwyższym stopniu wyczerpana.
Szukałam pomocy u bioenergoterapeuty, ale po pierwszej euforii było coraz gorzej. W końcu zaczęła ogarniać mnie rozpacz i poczucie zupełnego bezsensu życia i wszystkiego co robiłam.
Kiedyś w drodze do Kościoła szloch zaczął rozsadzać mi wnętrze i z głębi czarnej bezdennej przerażającej pustki zawołałam: Boże, jeśli jesteś, daj mi wiarę! Ty wiesz że jestem matką! Jak ja w tym stanie mogę wychować dzieci, co dobrego mogę im przekazać?!
Kiedy doszłam do Kościoła byłam już spokojna. W dalszym ciągu nie rozumiałam słów Ewangelii, ale ogarnął mnie pokój. I rozpacz już nie wróciła. Teraz wiem, że tym zawołaniem dałam Bogu przyzwolenie do działania w moim życiu.
Przełomowe było spotkanie z kapłanem w szkole, w której pracowałam. Był cichy i pokorny. Kiedyś, po lekcji religii, bolał nad tym, że dzieci tak bardzo nie kochają Jezusa! Te słowa przebiły moje serce. Uświadomiły mi, że ja nie kocham Jezusa. I pomyślałam, że to jest wina nas rodziców, bo jak dzieci mogą kochać Jezusa skoro my Go nie kochamy?
Ten kapłan nauczył nas, kilku chętnych nauczycieli, modlitwy za szkołę za uczniów i ich rodziny.  Trudne sprawy oddawaliśmy w modlitwie Bogu. Ten kapłan był dla nas prawdziwym świadkiem Jezusa.
Wkrótce przyjęłam zaproszenie na rekolekcje odnowy życia w Duchu Świętym. Czytaliśmy Pismo Święte, słuchaliśmy konferencji objaśniających teksty, modliliśmy się do Ducha Św. o światło w tych rozważaniach. Wtedy zaczęły się otwierać oczy i uszy mojego serca i rozumu na prawdy wiary, na Boga Ojca, który bezwarunkowo kocha i pragnie szczęścia dla każdego człowieka; na Jezusa, który dla nas stał się człowiekiem i zamiast nas umarł na krzyżu i zmartwychwstał, abyśmy  mogli uwolnić się od grzechu i żyć pełnią życia tutaj i w wieczności; na Ducha świętego, bez którego tchnienia tylko cierń i nędze! Te prawdy dotykały mnie bardzo osobiście.
Długo i często adorowaliśmy Jezusa w Najświętszym Sakramencie uwielbiając go w dziele zbawienia ludzi i dziękując za wszystko co dla nas uczynił i nadal czyni.
Podczas uroczystej modlitwy przyjęłam Jezusa do swojego serca i do całego życia i ogłosiłam Go jedynym moim Panem i Zbawicielem. Od tej pory dzielę się z Nim wszystkimi problemami i troskami, powierzam swoje plany, a właściwie oddaję je do korekty. Bo On widzi lepiej i dalej, wie co naprawdę jest dobre dla mnie i tych, których kocham. Codziennie przymnaża mi wiary i nadziei. On sam uczy jak kochać, a jeśli ja nie umiem, to proszę aby On kochał prze ze mnie.
I to się dzieje, to jest ta rzeczywistość, której podświadomie pragnęłam, To jest rzeczywistość radości życia  w objęciach Boga żywego. Dlatego codziennie z wdzięcznością wołam słowami psalmu: „Miłuję Cię Panie, Mocy moja, Panie Ostojo moja i Twierdzo, mój Wybawicielu!”.                              Małgorzata

ZBAWIENIE
Jestem zwykłą, przeciętną osobą. Nie mam żadnego tytułu, nie jestem znana w polityce, media o mnie nie mówią i nie wygrałam w totolotka.
Stoję tu przed wami, ponieważ jestem osobą przeszczęśliwą.
Dlaczego? Bo moje życie ma cel. Każda sprawa w moim życiu ma sens i jest Ktoś, kto jest zainteresowany każdą chwilą mojego życia. Bo skorzystałam “z możliwości, jaką dał każdemu z nas Pan Bóg przez Osobę Jezusa Chrystusa.
W wieku dwudziestu paru lat wyjechałam na tydzień z pewną grupą osób. Czytaliśmy Biblię, rozmawialiśmy o tym, rozmyślaliśmy.
Dowiedziałam się wtedy że Bóg z miłości powołał mnie do życia i dał mi wszystko i wolną wolę. Że żyjąc poza Nim zgrzeszyłam i zerwałam możliwość bliskiej relacji z Panem Bogiem. Że Bogu Ojcu bardzo zależało na tym, żebym jednak mogła odbudować więź z Nim, żebym nie była sama. Dlatego posłał na świat swojego Syna, Jezusa, który umarł na krzyżu za mnie, po to, bym mogła żyć w miłości Boga.“I że ta miłość jest: cierpliwa, łaskawa, pełna pokoju, wszystko znosi, nie ustaje…
Dowiedziałam się też, że to dotyczy każdego człowieka, że każdy z nas może żyć w przyjaźni z Bogiem. I że to jest wybawienie, i to na wieczność.
W ostatnim dniu tego tygodniowego wyjazdu otrzymałam pytanie, czy chcę przyjąć Jezusa jako osobistego Pana i Zbawiciela?“Odpowiedziałam – Tak. Wtedy kilka osób pomodliło się ze mną.
Tak naprawdę jeszcze nie wiedziałam, co to znaczy dla mnie. Jednak Pan Bóg znał moją dalszą drogę i moje pragnienia: pokoju, radości, wzajemności, prawdy. Przez kilka lat czytałam codziennie Pismo Święte. Aż byłam gotowa na kolejny, ważny krok, bardzo ważną lekcję, przez którą przeprowadził mnie Pan Bóg. Stało się tak, że uczestniczyłam po raz pierwszy w cichej Adoracji przed Najświętszym Sakramentem. Adoracja trwała pół godziny. Teraz, po czasie, mogę powiedzieć, że Pan Bóg zaczął działać w moim sercu, pokazywać mi siebie nie tylko, jako dobrego psychologa. Uczył mnie kochać sercem.
Aktualnie mam głęboką świadomość tego, czym jest dla mnie śmierć krzyżowa mojego Zbawiciela, jaką jest ogromną miłością, dającą mi szczęśliwe życie na zawsze. I dzięki tej miłości potrafię teraz spojrzeć na każdego człowieka życzliwie, z zainteresowaniem, z pokojem, z pewnością, że w tym drugim  człowieku żyje Jezus.
I dzięki tej miłości mam w sercu pragnienie, aby każdy człowiek miał możliwość poznać Jezusa i przyjąć Go jako swojego Pana i Zbawiciela.
Bo życie z Nim jest przeszczęśliwe tutaj, pełne wolności, a co dopiero TAM…                                      Sabina

W znanej kościelnej pieśni śpiewamy „Zbawienie przyszło przez Krzyż, ogromna to tajemnica...”
Na tę Tajemnicę - przez połowę  życia – miałam zamknięte oczy, uszy, serce i umysł. Wiedziałam, że Jezus umarł na krzyżu za grzeszników, aby byli zbawieni. Czyli za morderców, złodziei, oszustów, zdzierców i różnej maści łotrów. Ja się za taką nie uważałam. Nie byłam więc winna cierpień i śmierci Jezusa.
Intrygowało mnie jedno: dlaczego przed śmiercią krzyżową Jezus w Ogrójcu krwią się pocił? Czy tak bardzo się bał wiedząc jakie cierpienia i śmierć go czekają?
To były chwilowe rozmyślania. Obok, swoim torem biegło życie. Trzeba było podejmować obowiązki i rzetelnie je wykonywać. W codziennym zabieganiu nie było czasu na modlitwę. Zresztą, nie odczuwałam jej potrzeby. Pochłonięta obowiązkami nawet nie zauważyłam pustki, jaka we mnie powstawała. Zaczęło mnie ogarniać poczucie bezsensu tego co robię i bezsensu życia w ogóle. W końcu przyszła rozpacz. Z głębi tej rozpaczy, resztką sił zawołałam „Boże! Jeśli jesteś, to ratuj!”
Po pewnym czasie moja przyjaciółka przymusiła mnie do udziału w rekolekcjach odnowy życia w Duchu Świętym. Tam poznałam ludzi radosnych, życzliwych, pełnych żywej wiary. Tam modliliśmy się, prosiliśmy Ducha Świętego, aby oświecał nasze serca i umysły, rozważaliśmy Pismo Święte, adorowaliśmy Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Tam doświadczyłam bezwarunkowej miłości Boga i własnej grzeszności. I tam dostałam odpowiedź na moje pytanie: Jezus w Ogrójcu krwią się pocił dlatego, bo wiedział, ze może przyjść taki czas, kiedy nikt nie będzie potrzebował Jego ofiary, Jego  męki i śmierci krzyżowej  - bo zaniknie przekonanie o grzechu!
Te słowa przeszyły moje serce. To ja nie czułam się grzesznikiem, to ja nie potrzebowałam do tej pory Zbawienia! Uświadomiłam sobie, że Jezus idąc, zamiast mnie, na śmierć odkupił moje winy raz na zawsze. I zmartwychwstał do Nowego Życia, aby mi je zaoferować.
Podczas adoracji prosiłam Jezusa, aby pomógł mi stanąć w prawdzie przed Bogiem i sobą i rozpoznać mój grzech.
Podczas modlitwy, o którą poprosiłam tę wspólnotę, podziękowałam Jezusowi za to, że za mnie umarł na krzyżu, zaprosiłam Go do swojego serca i całego życia. Ogłosiłam Jezusa jedynym moim Panem i jedynym Zbawicielem.   
Od tej chwili Jemu zawierzam wszystkie sprawy. On jest jedynym rozwiązaniem moich problemów, uwalnia od lęków, wlewa w serce pokój, daje nadzieję, leczy rany i uczy prawdziwie kochać.
Otwarcie na Jezusa i przemiana serca owocuje również w relacjach z ludźmi, a dla rodziny okazuje się zbawienne.
Chwała Miłosiernemu Panu i Zbawicielowi!                Małgorzata

 

 

 

 

 

 

 

 
Moja adoracja...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Szkoła Podstawowa „Omega” - 12.05.2024 r. (niedziela) - godz. 11.00