Owoce Ducha Św.
OWOCE DUCHA ŚWIĘTEGO
Duch Święty obdarza nas siedmioma darami: darem mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności i bojaźni Bożej. Czy my wykorzystujemy te dary? Czy dzięki nim zbliżamy się do Boga? Czy dążymy do doskonałości, do wiecznej chwały? Jakie są owoce działania Ducha Świętego? Katechizm Kościoła Katolickiego (p.1832) wymienia ich dwanaście: miłość, wesele, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wspaniałomyślność, łaskawość, wierność, skromność, wstrzemięźliwość, czystość. Owce Ducha Świętego to cechy, którymi powinni się charakteryzować dojrzali chrześcijanie. Są to doskonałości, które On w nas kształtuje i pomaga dojść do wiecznej chwały.
Miłość - jest podstawowym owocem Ducha
Miłość chrześcijańska powstaje przez wewnętrzne odrodzenie. Mobilizuje wszystkie siły duchowe. Najlepszym przykładem, jak należy miłować jest Jezus Chrystus, który jest prawdziwą miłością. Jezus objawił nam miłość Ojca. A z miłości do nas wziął na siebie nasze grzechy, cierpiał i umarł za nas na krzyżu. Uczynił miłość przedmiotem nowego przykazania: „To jest bowiem moje przykazanie, abyście się wzajemnie tak miłowali, jak Ja was umiłowałemh (J15,12).
Duch Święty, który napełnia serce człowieka wierzącego, wnosi w to serce miłość, a miłość ta rodzi miłość wzajemną do Boga i ludzi, wszystkich ludzi. Najpiękniejszy opis miłości znajdujemy w pierwszym liście św. Pawła do Koryntian:
„Miłość jest cierpliwa, szlachetna, miłość nie zazdrości, nie przechwala się, nie jest zarozumiała, nie postępuje nieprzyzwoicie, nie szuka siebie, nie wybucha gniewem, liczy doznanych krzywd, nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz raduje się prawdą.wytrzymuje, wszystkiemu wierzy, wszystkiemu ufa, wszystko przetrwa. Miłość nigdy się nie kończyh (1 Kor 13, 4-8).
Wszystko co robimy mamy robić z miłości. Z miłości do Boga, jak dzieci, które odpowiadają na miłość Ojca. My mamy miłować Boga i bliźnich, z miłości do Boga, który „pierwszy nas umiłowałh (1 J 4,19).
Owocami miłości są radość, pokój i miłosierdzie. Miłość wymaga dobroci i upomnienia braterskiego; jest życzliwością; rodzi wzajemność ( por. KKK1829).
Wesele (radość)
Radość płynie z poznania Boga. Świadomość, że Bóg nas kocha jest źródłem szczęścia i radości. Święty Paweł w liście do Filipian pisał: „Radujcie się zawsze w Panu! Jeszcze raz powtarzam: radujcie sięh (Flp 4, 4). Przeświadczenie o bliskości Boga, o jego łaskawości, o tym, że kochamy i jesteśmy kochani daje nam wewnętrzne poczucie zadowolenia.
W życiu codziennym źródłem prawdziwej radości jest dobrze przeżyta Eucharystia. żna zauważyć, że im większa jest przepaść pomiędzy człowiekiem i Bogiem, tym ludzie są smutniejsi. Dlatego tak ważne jest regularne korzystanie z Sakramentu Pokuty i Pojednania.
Jeśli mamy Boga w sercu wszystko nas cieszy, jesteśmy szczęśliwi, życie jest piękne, jesteśmy życzliwi i uprzejmi dla drugiego człowieka. Radością i pogodą ducha dajemy czytelne świadectwo naszej wiary.
Pokój.
Przed swoją męką Jezus zapewnił: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka" (J 14,27).
Napełnieni tym pokojem i w mocy tego pokoju czujemy się bezpieczni wśród otaczającego nas świata pełnego różnych nieszczęść, pokus, intryg, spisków i niepewności, co przyniesie przyszłość.
Miłość do Boga i innych ludzi powoduje, że odczuwamy radość i spokój. Nie potrafimy trwać w grzechu, sumienie nam nie pozwala. Często korzystamy z Sakramentu Pokuty i Pojednania i w ten sposób chronimy się przed nieporządkiem i chaosem duchowym. Wewnętrzny pokój jest również efektem czynienia dobra, reagowania na zło i krzywdę drugiego człowieka.
Ludzi, którzy zaufali Bogu łatwo rozpoznać mają w sobie to cośc Nie szarpią się z życiem, są szczęśliwi, są Synami Bożymi, pełnymi radości i spokoju.
Módlmy się. Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata obdarz nas pokojem.
Cierpliwość
Działanie Ducha Świętego przynosi owoce, ale nie zawsze od razu, często jest to proces dłuższy, dlatego niezbędna jest cierpliwość. W Liście do Koryntian św. Paweł napisał: „Miłość jest cierpliwach
Cierpliwość to spokojne i pogodne znoszenie bólu, cierpienia, różnego rodzaju trudności fizycznych i moralnych, życiowych niepowodzeń i zawodów. ść pozwala nam także "znosić innych", ich kaprysy, wady i słabości.miłością Boga w sercu, z Nim i dla Niego jest to możliwe.
Najdoskonalszym wzorem cierpliwości jest Jezus Chrystus, a szczególnie jego męka i Droga Krzyżowa. Papież Jan XXIII w swoim Dzienniku duszy zanotował sobie takie postanowienie: „Moja cierpliwość musi być pogodna i uśmiechnięta". , cierpliwością dajemy świadectwo naszej prawdziwej miłości do Boga i do każdego człowieka!
Duchu Święty, Boże, Miłości przedwieczna Ojca i Syna! Racz zesłać mi owoc cierpliwości, do cierpliwego znoszenia wszystkich doświadczeń.
Uprzejmość
Uprzejmość to umiejętność właściwego odnoszenia się do bliźniego. Jest oznaką kultury osobistej i powinna cechować każdego człowieka. Dla chrześcijanina ma jeszcze dodatkowy wymiar. ścijanin widzi obraz Chrystusa w każdym człowieku, szanując i słuchając go, pomagając mu wypełnia słowa Chrystusa: „Wszystko, co zrobiliście dla jednego z tych najmniejszych moich braci, zrobiliście dla Mnieh (Mt 25,40).
Uprzejmość płynąca z miłości, idąca w parze z życzliwością - łagodzi tarcia między ludźmi, wzbudza i wyraża szacunek dla każdej indywidualności, wygasza nieporozumienia, ułatwia i przyśpiesza rozwiązanie problemów. Przykazania Boże wymagają, abyśmy byli uprzejmi jedni dla drugich, także i dla tych, dla których nie żywimy szczególnej sympatii, wyznających obce nam poglądy, mających inne przekonania, inne zasady życia. Uprzejmość obowiązuje także w walce: jest uszanowaniem obrazu Boga w przeciwniku.
Zwykła ludzka serdeczność, kilka słów: proszę, dziękuję, przepraszam, serdeczny uśmiech sprzyjają miłej i przyjacielskiej atmosferze. Wystarczy tak niewiele, aby świat uczynić lepszym, przyjemniejszym i życzliwszym.
Dobroć
Podobnie jak inne owoce Ducha rodzi się z jedności z Bogiem. Im głębsza jest ta relacja tym bardziej nasza dobroć staje się pozbawiona domieszek egoizmu. Nasz przykład dobroci okazywany bliźnim pomaga innym ludziom odkryć, że Bóg jest dobry. Musimy pamiętać, że dążenie do świętości to nie tylko unikanie zła, grzechu, ale również dobroć, wewnętrzna energia udzielająca się innym. Formująca środowisko. Święty Paweł w Liście do Tytusa zachęca go, aby w nauczaniu wołał o gotowość do wszelkiego dobrego czynu (por. Tt 3,1-3).
Dobroć to pomaganie innym, o ile takiej pomocy potrzebują, to tworzenie atmosfery dobroci w swoim otoczeniu, dostrzeganie w drugim człowieku jego dobrych stron, podkreślanie zalet, przy równoczesnym milczeniu o wadach i słabościach.
Trzeba też unikać samolubstwa i braku wrażliwości na potrzeby drugich, trzeba unikać pychy, która domaga się na pierwszym miejscu czci i uznania dla siebie. Aby stale być dobrym, trzeba dobroć stale rozdawać innym i przyjmować z wdzięcznością dobro świadczone przez innych.
Dobrze opisują znaczenie bycia dobrym słowa świętego Brata Alberta: „Powinno się być dobrym jak chleb. Powinno się być jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodnyh.
Wspaniałomyślność
Owocem Ducha wypływającym z miłości do Boga i ludzi jest wspaniałomyślność. Określa się ją często, jako wielkoduszność, bezinteresowność, ofiarność, dobroczynność. Najkrócej można powiedzieć, że jest to postępowanie kierujące się w działaniu cudzym dobrem.
Św. Tomasz z Akwinu napisał, że człowiek wielkoduszny widzi się godnym czegoś wielkiego z uwagi na dary, jakie otrzymał od Boga. W najpełniejszy sposób realizuje się w działaniu dla dobra bliźnich. Służba drugim, życie w łączności z drugimi i niesienie pomocy dla wielu ludzi to najbardziej szczytne oznaki ponadprzeciętności w życiu.
Naprawdę wspaniałomyślny człowiek poświęci się również dla ludzi, którzy nie są jego przyjaciółmi. Święty Jan od Krzyża napisał, że dążąc do doskonałości chrześcijańskiej człowiek „nabywa cnotę wspaniałomyślności, będącą jedną z najważniejszych w drodze do Bogah.
Łaskawość
Łaska, w potocznym znaczeniu to wyraz życzliwości, serdeczności, szczególnych względów, współczucia. gWyświadczyć komuś łaskęh, to udzielić dobra, które obdarowanemu się nie należy, natomiast gułaskawićh kogoś, to okazać mu miłosierdzie z nadzieją, że nie wróci na drogę zła, które ściągnęło na niego sprawiedliwą karę.
Łaskawość, jako owoc Ducha Św. wyraża się w naszych uczynkach miłosierdzia, co do ciała i co do duszy, w tysiącach drobnych przysług, które staramy się wyświadczyć tym, z którymi codziennie się spotykamy. Łaskawość skłania nas do niesienia pokoju i radości, gdziekolwiek się znajdziemy, i do stałej wyrozumiałości i uprzejmości.
Święty Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian głosi, że miłość jest łaskawa. Prawdziwa miłość jest miłością owocną, zamienia się w czyny. Łaskawość skłania nas do czynienia dobra innym ludziom.
Wierność
W leksykonie PWN czytamy, że wierność to cnota moralna – zdolność do trwania przy wartościach uznanych za własne; uzdalnia do dotrzymywania obietnic i zobowiązań wobec innych.
Wierność to realizacja ideałów, zadań, podjętych w wyniku świadomego wyboru. Jest to cecha, która pozwala człowiekowi nie rzucać słów na wiatr, lecz dotrzymywać słowa i złożonej obietnicy.
Wierność wynika z miłości do Boga i ludzi. Wierność Bogu polega na zachowaniu Jego przykazań (J14,15). Człowiek wierny Jezusowi, zanim cokolwiek uczyni, zadaje sobie pytanie: co w takiej sytuacji uczyniłby Chrystus?
Człowiek wierny, spełnia swoje obowiązki i można mu zaufać. Czuje się zobowiązany wobec własnych postanowień, wobec bliskich i społeczeństwa w którym żyje. Za wiernego przyjaciela nie ma odpłaty ani równej wagi za wielką jego wartość – czytamy w Mądrości Syracha (Syr 6, 15).
Do wierności zachęca nas Bóg słowami Pisma świętego: „Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci wieniec życia" (Ap 2,10).
Skromność
Z cnoty umiarkowania, pod wpływem Ducha Świętego, rozwija się skromność. Jest to obiektywna, trzeźwa ocena własnych zalet i możliwości. Skromny jest człowiek zachowujący się powściągliwie, niewyzywająco; niepretensjonalny, nie mający wygórowanego mniemania o sobie, nadmiernych ambicji, nie zarozumiały.
Skromnym człowiek potrafi postępować w sposób zrównoważony i właściwy. W każdej sytuacji ocenia swoje talenty bez ich przeceniania lub pomniejszania, ponieważ wie, że są darem Bożym dla służenia innym. Skromność odzwierciedla się w zewnętrznym wyglądzie człowieka, w jego sposobie mówienia, ubierania się, traktowania innych i zachowania się w towarzystwie. Skromność ukazuje prostotę i wewnętrzny ład człowieka.
W rozważaniach przed modlitwą Anioł Pański papież Benedykt XVI powiedział: „Styl Jana Chrzciciela powinien stanowić dla wszystkich chrześcijan wezwanie, by wybrać skromny styl życia.
Wstrzemięźliwość
Pod wpływem Ducha Świętego, z cnoty umiarkowania, rozwija się wstrzemięźliwość. Słowo to oznacza powstrzymywanie się od czegoś. Wstrzemięźliwość to zdolność do zaspokajania swoich potrzeb z rozsądkiem i powściągliwie oraz umiejętność dobrowolnego powstrzymywania się od dozwolonych przyjemności dla wyższych celów. Dla chrześcijanina wstrzemięźliwość oznacza używanie darów Bożych z umiarem i zgodnie z ich przeznaczeniem.
Zachowujemy wstrzemięźliwość z miłości do Boga i naszych bliźnich. Papież Jan Paweł II napisał: „Ewangelia uczy wstrzemięźliwości, jako sposobu miłowaniah.
Wstrzemięźliwość dotyczy różnych sfer życia człowieka. Często zamiast jeść, by żyć, żyjemy, aby jeść. Człowiek, któremu zależy na życiu religijnym jest wstrzemięźliwy w różnych przyjemnościach, zabawie, używaniu alkoholu, tytoniu itp. Dziś bardzo by się przydała wstrzemięźliwość w oglądaniu programów telewizyjnych, seriali. Każdy z nas powinien być wstrzemięźliwy, szczególnie w tych rzeczach, z którymi ma najwięcej problemów. Dzięki wstrzemięźliwości możemy uchronić się od grzechu i różnych zagrożeń zniewalających człowieka.
Święty Paweł w liście do Tytusa poucza nas: „abyśmy porzucili bezbożność i światowe pożądania, a żyli już teraz, na tym świecie, roztropnie, sprawiedliwie i pobożniech ( por. Tt 2,12).
Czystość
Czystość, jako owoc Ducha Świętego wypływa z miłości do Boga i bliźniego. Jest ukierunkowana na dobro drugiego człowieka i na uszanowanie jego godności. W Piśmie Świętym rozumienie czystości nie ogranicza się jedynie do sfery seksualności. Pojęcie czystości dotyczy całego człowieka, jego uczuć, myśli i pragnień.
Czystość moralna, czystość serca jest warunkiem zbawienia: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będąh (Mt 5, 8). Tak rozumiana czystość jest wolnością od zła, podstępu, przebiegłości i nieuczciwości. Człowiek czysty widzi Boga wszędzie, w każdym stworzeniu i człowieku; dostrzega ślady Boga w świecie.
Ważnym czynnikiem zachowania czystości jest pogłębianie religijności, osobowy kontakt z Bogiem w modlitwie, rozwijanie przyjaźni i życzliwych kontaktów z innymi, gotowość do współpracy oraz otwarcie na pomoc duszpasterza.
Wszyscy, idąc za Chrystusem, wzorem wszelkiej czystości, są powołani do życia w czystości stosownie do różnych stanów swego życia: jedni, przyrzekając Bogu dziewictwo lub celibat - mogą w ten sposób łatwiej poświęcić się niepodzielnym sercem jedynemu Bogu; inni, jeśli są związani małżeństwem, wezwani są do życia w czystości małżeńskiej; pozostali do praktykowania czystości we wstrzemięźliwości (Kompendium KKK 491).
Agata